١٦٦)- گـُذر عُمر

گـُذشت عُمر

گذشت عمر و هنوز از تقلب و سودا

نشسته ام مترصد میان خوف و رجا

چو خاک بر سر راه امید منتظرم

کزان دیار رساند صبا نسیم وفا

برای کس چو نگردد فلک پی تقدیر

عنان خویش گذارم به اقتضای قضا

میان صومعه و دیر گر چه فرقی نیست

چو من به خویش نباشم، چه اختیار مرا؟

کسی که بر در میخانه تکیه گاهی یافت 

چه التفات نماید به مسند دارا

خوش آن کسی که درین دور می دهد دستش

حریف جنس و می صاف و گوشه تنها

ز بس که قصه دردم رود به هر طرفی

چو من ضعیف شد از بار غم نسیم صبا

درون پرده رندان مخالفی چون نیست

بیار ساقی عشاق ساغر صهبا

غریق بحر محبت اگر شوی، خسرو

در یقین به کف آور ز قعر این دریا

طول عمر ما،

سنّ و سال ماست

عرض عمر ما

قیل و قال ماست 

ارتفاع عمر

پر و بال ماست

حجم عمر ما کمال ماست

انتخاب کن عزیز مجتبی کاشانی

این قافله عمر عجب می گذرد

دریاب دمی که با طرب می گذرد

ساقی غم فردای حریفان چه خوری

پیش آر پیاله را که شب می گذرد خیام

افسوس که عمر خود تباهی کردیم

صد قافلهٔ گناه، راهی کردیم

در دفتر ما نماند یک نکته سفید

از بس به شب و روز سیاهی کردیم شیخ بهایی 

نشاطی پیش ازین بود آن قدم رفت

غروری کز جوانی بود هم رفت

حدیث کودکی و خودپرستی

رها کن کان خیالی بود و مستی

چو عمر از سی گذشت یا خود از بیست

نمی‌شاید دگر چون غافلان زیست

نشاط عمر باشد تا چهل سال

چهل ساله فرو ریزد پر و بال

پس از پنجه نباشد تندرستی

بصر کندی پذیرد پای سستی

چو شصت آمد نشست آمد پدیدار

چو هفتاد آمد افتاد آلت از کار

به هشتاد و نود چون در رسیدی

بسا سخنی که از گیتی کشیدی

وز آنجا گر به صد منزل رسانی

بود مرگی به صورت زندگانی

اگر صد سال مانی ور یکی روز

بباید رفت ازین کاخ دل افروز

پس آن بهتر که خود را شاد داری

در آن شادی خدا را یاد داری نظامی 

جهد کن جهد که وقت من و تو در گذر است  

سعی کن سعی که این عمر بسی مختصر است 

عیش و راحت طلبیدن ز جهان بی خبریست 

هـــر کـــه بینی در آن جا کنــــد و محتضر است 

کــــس نــــدارد خــــبر از سابقه روز ازل 

باخبر بـــاش و مزن دم که در آن دم خطـــر است 

من نگویم غم خود را به کس امـــا چه کنم 

اشک من در غم او راز مـــــرا در پـــرده اســـت 

هر که شد محرم اسرار نـــزد دیگر دم  

باخبر نیست مگـــر آن که ز خود بی خبر است 

گرچه از محنـــت و غـــم زار و پریشان حالــــم 

ساقیا باده بده کاین همـــــه انــــدر گــــذر است 

هــــان نراقی مــــرو از دایـــره صبر برون 

کانچه رو می دهــــد از سر قضــــا و قــــدر است نراقی

 حافظ

گذشت عمرو توگوئی خیال و خوابی بود         گذشته حسرت و آینده چون سرابی بود

 دکتر صدارت (نسیم)

 عمر  آن  بود که در صحبت دلدار گذشت         حیف وصدحیف که آن دولت بیدارگذشت

 عماد خراسانی

 بجو   متاع    محبّت   که گر  تمامت عمر         بدین   متاع   تجارت   کنی   زیان نکنی

 ملک الشعراءبهار

 یک  روز  در     آغوش   تو   آرام    گرفتم         یک   عمر   قرار   از   دل   ناکام    گرفتم

 ابوالحسن ورزی

 باز هم  مهر  تو  می ‌پرورم  اندر دل تنگ         گر چه عمری به تو دل بستم و یارم نشدی

 گلچین احمدی

 بی محبّت  مگذران  عمر عزیز خویش را         در بهاران  عندلیب  و  در خزان پروانه باش

 صائب تبریزی

 من پیر سال و ماه نیم،یار بی وفا است         بر من  چو  عمر  می‌گذرد، پیراز آن شدم

 حافظ

 بی حاصلم  از  عمر  گرانمایه «فروغی»         گر   جان  نرود  در  پی  جانانه‌ام  امشب

 فروغی بسطامی

 در شتاب  عمر، فرداها  همه  دیروز شد         نارسیده نو بهاران فصل تابستان گذشت

 مهدی سهیلی

 آگه  نیم که عمر گرامی چسان گذشت         خوابم   ربوده  بود  که این کاروان گذشت

 آزاد کشمیری

 از    رفتن   جانان   زبرم   رفتن  جان به         عمری که  به  تلخی  گذرد  مردن از آن به 

 شریف تبریزی

 به  احتیاط  ز  دست  خضر  پیاله    بگیر         مباد  آب  حیاتت   دهد   به  جای شراب 

 صائب تبریزی 

 عمرطی گشت ومیسّرنشدآخرکه توروزی      به کنارم   بنشینی   غم   دل را بنشانی 

 پژمان بختیاری 

 روزهای شادی وغم درشمارعمرمااست        گر درون کاخ عزّت یا که در زندان گذشت

 مهدی سهیلی

 کار هنری زیبایی  روی این جمله زیبای Joel Osteen 

«می‌تونی دنیات رو با تغییر کلامت عوض کنی. به‌یاد داشته باش که مرگ و زندگی در زبانته.» 

اهمیت این نکته رو در زندگی حرفه‌ای که افراد برای مشکلات‌شان مراجعه می‌کنند، خیلی لمس کرده‌ام. اگر بتوانیم برای آنچه می‌خواهیم کلمات مناسب پیدا کنیم، مطمئن هستم که خیلی کم در زندگی به مشکل برمی‌خوریم، خواه زندگی شخصی و خواه زندگی اجتماعی و سازمانی.