٧٧ ) - اشعــاریــه

هُو الحٓبیبْ =========     ولتر :  اگرمیخواهیدکسی به حرفتان گوش نکند نصیحتش گنبد !! اشعــــــــــــــــــاریـــــــــه ====================                باید که جمله جان شوی                  تا لایق جــــــــــــانان شــــــــوی                                  مولوی ============================== مست شد خواست که سا نرسیده وقت آنکه بکند خدا نگاهی  به فقیر مستمندی به گدای بی پناهی  چه شده هر چه گویم ندهی جوابم ای دوست  تو بگو که این پریشان به کجا برد پناهی  تو خدای مهربانی ، تو انیس بی کسانی  منم آن گدای عاصی چه بخواهی چه نخواهی  همه کار تو گذشت و همه شغل تست بخشش  ز کرم توجهی کن پس از این به روسیاهی  تن و روح من مریض و برسان دوا خدایا  تو به دردم آشنایی تو زحال من گواهی  من بی نوای مفلس چه کنم چه چاره سازم  که نشسته در کمینم ز عدودی تو سپاهی  وتعز من تشائئ و تذل من تشائئ  به یکی دهی تو ذلت به یکی دهی کلامی                                            من و این غم و... ================= " اگه میخوای نجوای واقعی خدا با بهترین مخلوقشو بشنویی این شعر با صدای بلند برای خودت بخون " منم زیبا که زیبا بنده ام را دوست میدارم تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو می گوید تو را در بیکران دنیای تنهایان رهایت من نخواهم کرد. رها کن غیر من را آشتی کن با خدای خود تو غیر از من چه می جویی؟تو با هرکس به غیر از من چه می گویی؟ تو راه بندگی طی کن عزیزا من خدایی خوب می دانم تودعوت کن مرا با خودبه اشکی یا خدایی میهمانم کن که من چشمان اشک الوده ات را دوست میدارم طلب کن خالق خود را بجو ما را تو خواهی یافت که عاشق می شوی... =================لتنگ غریبانه شدیم تا بهاران نرسیده ست  ما خویش ندانستیم بیداریمان از خواب  گفتندکه بیداریم گفتیم که بیداریم  من راه تو رابسته تو راه مرا بسته امید رهایی نیست وقتی همه دیواریم ================= کاتب سر نوشت برای هر کس چیزی نوشت؛نوبت ما که رسید قلم افتاد....دیگر هیچ ننوشت؛خط تیره گذاشت و گفت:تو باش اسیر سر نوشت.       گرچه یاران فارغنـد از یـاد من              از من ایشان را هزاران یاد باد                         ای کاش                یکی بیاید که وقت رفتن نرود... =================                         ابتهاج نشود فاش کسی آنچه میان من و توست تا اشارات نظر نامه رسان من و توست گوش کن با لب خاموش سخن می گویم                  پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست                         روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید حالیا چشم جهانی نگران من و توست گرچه در خلوت راز دل ما کس نرسید همه جا زمزمه ی عشق نهان من و توست این همه قصه ی فردوس و تمنای بهشت گفت و گویی و خیالی ز جهان من و توست نقش ما گو ننگارند به دیباچه ی عقل هر کجا نامه ی عشق است نشان من و توست «سایه» ز آتشکده ی ماست فروغ مه و مهر وه از این آتش روشن که به جان من و توست ================= ای دل تو ز هیـــــچ خلق یاری مطلب وز شاخ برهنه ســـــــایه داری مطلب عزت ز قناعت است و خواری ز طمع با عزت خود بساز و خــواری مطلب ================= ای دل غم این جهــــان فرسوده  مخور بیهوده نه ای ؛ ؛   غمان بیهوده مخور ‏  چون بوده گذشت ، و نیست نابود پدید خوش باش و غمِ بوده و نابوده  مخور ================= گاهی گمـــــان نمـی کنـی ؛ و مـی شـود گاهی نـمـی شــود ؛  کــــــه نـمـی شــود گاهی هـزار دوره دعــا بـی اجـابت است گاهی نگفته قـرعه به نام تـــو مـی شـود گاهی گدای گدایی و بخت با تــونیست گاهی تمـام شهـر؛ گـدای تـــو مـی شـود ================= نبیند مـــــدعــــــــــى جز خویشتن را که دارد پرده پنـــــــــــــــــدار در پیش گرت چشم خــــــــــــدا بینى ببخشند نبینى هیـــچ کس عاجزتر از خویش    ((" سعدی - گلستان ")) ================= این یکد و سه روز نوبت عمر گذشت           چون آب بجویبار و چون باد بدشت              هرگز غم دو روز مرا یاد نگشت           روزیکه نیامده‌ست و روزیکه گذشت

دردا که اسیر ننگ و نامیم هنوز در گفت و شنید خاص و عامیم هنوز شد عمر تمام و ناتمامیم هنوز صد بار بسوختیم و خامیم هنوز ================= آنانکه محیط فضل و آداب شدند در جمع کمال شمع اصحاب شدند ره زین شب تاریک نبردند برون گفتند فسانه‌ای و در خواب شدند ================= ارزش انسان ز علم و معرفت پیدا شود بى هُنر گر دعوى بیجا کند رسوا شود در مسیر زندگى هرگز نمى افتد به چاه با چراغ دین و دانش گر بشر بیناشود هر که بر مردان حقّ پیوست عنوانى گرفت قطره چون واصل بدریا مى شود دریا شود آدمى هرگز نمى بیند ز سنگینى گزند از سبک مغزى بشرچون سنگ پیش پاشود سر فرو مى آورد هر شاخه از بارآورى مى کند افتادگى انسان گر دانا شود قیمت گوهر شود پیدا بر گوهر شناس قدر ما، در پاى میزان عمل پیدا شود ================= برجه که نقاش ازل بار دوم شد در عمل تا نقش‌های بی‌بدل بر کسوه معلم زند تا   توانی    دفع   غم    از  خاطر غمناک کن      در جهان گریاندن آسـان است اشکی پاک کن بـــا تــو سخنانِ بـــی زبان خواهم گفت از جمله ی گوش ها نهــان خواهم گفت جـز گـــوشِ تـو نشنود حدیث من کَــس هـــر چند میـــانِ مردُمــــان خواهم گفت رفتی ز چشم و مانده به جا ماجـــــــــرای تو خالی است در دو دیده ام ای دوست جای تو قصاب کاشانی ================= ای دل غم     ؛ این جهان فرسوده مخور بیهوده نه ای ؛؛؛؛؛؛؛غمان بیهوده مخور چون بوده گذشت، و نیست نابود پدید خوش باش و غمِ بوده و نابوده مخور ================= شرف‌مرد‌به‌جوداست‌وکرامت به‌سجود هرکه‌این‌دو‌ندارد٬‌عدمش‌به‌ز‌وجود. ================= گفتمش نقاش را نقشى بکش از معرفت با قلم نقش تورا با وُسعت دریا کشیـــد ================= چشم اگر اینست و ابرو این و ناز و عشوه این الــــــوداع اى زهد و تقوا! الفراق اى عقل و دین ((" شیخ کمال خجندى ")) ================= همتم بدرقه راه کن ! اى طایر قدس ! که درازست ره مقصد و من نو سفرم ((" حافظ ")) ================= چو کارى بى فضــول من بر آید مرا در وى سخـــن گفتن نشـــاید و گر بینم که نابینا و چاه است اگر خاموش بنشینم گناه است     ((" سعدی - گلستان ")) ================= نبیند مـــــدعــــــــــى جز خویشتن را که دارد پرده پنـــــــــــــــــدار در پیش گرت چشم خــــــــــــدا بینى ببخشند نبینى هیـــچ کس عاجزتر از خویش    ((" سعدی - گلستان ")) ================= ای دل تو ز هیچ خلق یاری مطلب وز شاخ برهنه سایه داری مطلب عزت ز قناعت است و خواری ز طمع با عزت خود بساز و خواری مطلب     ((" باباافضل کاشانی ")) ================= من غلام قمرم غیـــــــر قمر هیچ مگو  پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو  سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو  ور از این بی‌خبری رنج مبر هیچ مگو  دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت  آمدم نعره مزن جامه مدر هیچ مگو  گفتم ای عشق من از چیز دگر می‌ترسم  گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو  من به گوش تو سخن‌های نهان خواهم گفت  سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو  قمری جان صفتی در ره دل پیدا شد    در ره دل چه لطیف است سفر هیچ مگو  گفتم ای دل چه مه‌ست این دل اشارت می‌کرد    که نه اندازه توست این بگذر هیچ مگو  گفتم این روی فرشته‌ست عجب یا بشر است  گفت این غیر فرشته‌ست و بشر هیچ مگو  گفتم این چیست بگو زیر و زبر خواهم شد  گفت می‌باش چنین زیر و زبر هیچ مگو  ای نشسته تو در این خانه پرنقش و خیال خیز از این خانه برو رخت ببر هیچ مگو  گفتم ای دل پدری کن نه که این وصف خداست  گفت این هست ولی جان پدر هیچ مگو ((" غزلیات دیوان شمس مولوی "))  ================= یار ؛ آنِ … هرچند سیلی نقد را به از نسیه با الفاظ بفروشیم اما این نقد گران را به هر نسیه ای هرگز مفروشیم سٓــــــــر  مایه دار کلانیم که به هر خدمت بفروشیم هرگز سٓرسٓری این سٓــــــــــر را به هر سٓر مفروشیم " العفو عندالدولة " را همـــــه وقت از دل بفروشیم  هرگز اینهمه ارتقـــــــاء را به تنزل ؛ مُفت مفروشیم کمک کن که این اقتــــــدار را به افتخــــــار بفروشیم هرگز این عزُّ و کیـــــا را به کــٓـــــمِ کــٓـــــمْ مفروشیم [مُتِــرٓبّص رأفت] ================= بنویس… کلان تر بالانویس ! پیــــــــــام مــــــــا را هم بنویس هرچه نوشتی بنویس؛ نــــــــــدای مــــــا را بنویس هر آنچه هست را بنویس به سبک مصحف بنویس آنچه که خواهی بنویس ! به سبک منصف بنویس اگرنوشتی بنویس ؛ بر محمّــــــد صلواة رابنویس مرحمتی ! سلام وصلــواة را بنویس با هم بنویس بنویس؛ انصافا" سرخـــــــــــــط ؛  اون بالا بنویس کنایه نه! خطابه ای برهمـــــــــــه اشخاص بنویس جاء الحق را به درشتــــی در یکجــــــــــــــا بنویس ذهق الباطل را هم درکنــــــــــــارش حتمــــا"بنویس ناحـــــق ننویس ؛ الحـــــــــــــق را بر باطل بنویس به باطــــــــــل ننویس آنچـــــه درست است بنویس خواهی نشوی رُســــــــــوا… را به تکذیب بنویس  شعـر حق خوانم نه باطل …رابه تصـدیق بنویس مکذّب ننویس ؛ زیر آسمــــــون خدا اونجا بنویس بنویس که نرنجدکسی ز حــــرف راست را بنویس اتکــــــال ما را بنویس ؛ به دادستان اعظم بنویس مجمــوع این حساب را یـــه حرف راست رابنویس عرضــــــی ندارم بنویس؛ حرفـــــــی ندارم بنویس پُر رنگ بنویس ؛ خـــــــــــــــــدا حافظ ما را بنویس  [مُتِــرٓبّص رأفت] ================= رفیق / برادر پیــام این شما بــزرگــان را به آنی باز نمایم بخــواندم که جوابی را به ثانی آغـاز نمایم سلامــی خدمت کُـــــــــل رفیقان عرض نمایم کمـــی پاسخ به آن یـــاد رفیقان عرض نمایم درِ دوستــــــی ؛  به اوج هر رفاقت باز نمایم (برادر جان) : بـــرادر من ندارم ؛  رفیقان را برادر می نمایم عبیدم نه از جنس حمیدم ، همینجا رونمایم  رفیقان را رفیقم؛ رفیــــق بزار اِقــــــــرار نمایم [مُتِــرٓبّص رأفت] ================= شُکر ایّام هرشٓنبه ؛ بِلُطفِ یک خنده ، زیبنـــده و مٓســرور است شرمنــــده که این بنـــده ، بالنــدهُ و معــــروض است هـــرچنـــــــــد که این بسته ، سربستهُ  و ضیـغ است فـــرجــــــــام وُ تمنّـــــا ؛ که آکنـــــــــــدهُ و سیــغ است الا ای ایهاالسّاعی : شــــــدیـــــــــد وقت سپاس است تأنّی را بجاست ؛؛ شبیه ! ولی از طرح سپاس است [مُتِــرٓبّص رأفت] ================= مرا غرض ز نماز آن بوَد که پنهانی حدیث درد فراق تو با تو بگذارم وگرنه این چه نمازی بوَد که من باتو  نشسته روی به محراب و دل به بازارم مولانا ================= بیچاره کسی که خویشتن نشناسد فرق تن وفرق پیرهن نشناسد بیچاره کسی که عمری از غایت کبر من من کند و رموز من نشناسد... ================= همه هستن سرگردان چو پرگار پدید  آرنده ی  خود  را  طلبکار                                                           (نظامی) ================= هروقت بامنی فقط ازعشق دم بزن "لطفا بدون فاصله بامن قدم بزن" من عاشقم نخودتویی ولوبیا تویی من هرچه می پزم توفقط خوب هم بزن گفته بودی که چرا محو تماشای منی؟! آنچنان مات که یک دم مژه برهم نزنی  مژه بر هم نزنم تا که ز دستم نرود   ناز چشم تو به قدر مژه برهم زدنی   =================                                                              حاصلی از هنر عشق ِ تو جز حرمان نیست آه از این درد که جز مرگ ِ منش درمان نیست این همه رنج کشیدیم و نمی دانستیم که بلاهای وصال ِ تو کم از هجران نیست آنچنان سوخته این خاک ِ بلا کش که دگر انتظار ِ مددی از کرم ِ باران نیست به وفای تو طمع بستم و عمر از کف رفت آن خطا را به حقیقت کم از این تاوان نیست این چه تیغ است که در هر رگ ِ من زخمی از اوست گر بگویم که تو در خون ِ منی ، بهتان نیست رنج ِ دیرینه ی انسان به مداوا نرسید علت آن است که بیمار و طبیب انسان نیست صبر بر داغ ِ دل ِ سوخته باید چون شمع لایق ِ صحبت ِ بزم ِ تو... هر کس بد ما به خلـق گوید ما دیده ی دل نمی خراشیم ما خوبیِ او به خلق گوییم تا هر دو دروغ گفتـه باشیم من از اشکی که میریزد ز چشم یار  میترسم از آن روزی که مولایم شود بیمار میترسم! همه ماندیم در جهلی شبیه عهد دقیانوس من از خوابیدن مهدی درون غارمیترسم! رها کن صحبت یعقوب و کوری و غم وفرزند من از گرداندن یوسف سر بازار میترسم! همه گویند این جمعه بیا اما درنگی کن از اینکه باز عاشورا شود تکرار میترسم! سحر شد آمده خورشید اما آسمان ابریست من از بی مهری این ابرهای تار میترسم! تمام عمر خود را نوکر این خاندان خواندم از آن روزی که این منصب کنم انکار میترسم! طبیبم داده پیغامم بیا دارویت آماده است از آن شرمی که دارم از رخ عطار میترسم! شنیدم روز وشب از دیده ات خون جگر ریزد من ازبیماری آن دیده خونبار میترسم! به وقت ترس و تنهایی، تو هستی تکیه گاهم  مرا تنها میان قبر خود نگذار، میترسم! دلت بشکسته از من لکن ای دلدار رحمی کن که ازنفرین و از عاق پدر بسیار میترسم! هزاران بار رفتم، ولی شرمنده برگشتم  زهجرانت نترسیدم ولی این بار میترسم! دمی وصلم ، دمی فصلم، دمی قبضم، دمی بستم  من از بیچارگیِ آخرِ این کار میترسم! اللهّم عَجل لولیک